Bregovich & Νταλάρας - Άννα

Горан Брегович и Йоргос Даларас - Анна, много нежна песен:



Γιώργος Νταλάρας - Άννα

Кураж Анна, бори се с годините
Аничке моя с различните навици, с различните движения
Имаш много хубав стил, личеше си че си от друг свят
но ти винаги правеше каквото бе по силите ти, за да не го показваш
не презираше бедността, но и не те очароваше много много.
всичко у теб бе различно.

Стаята ти с редките предмети, писмата, подаръците ти
със сигурност имаш по-хубав вкус от мен
идваше и ме намираше, леглото, гърдите ти Анна -
на млада откровенна жена
И под прозорците, мокър път, щумът на влака, здрачът
и стаята ми Анна - висяща във въздуха, като портокалов плод
кураж Анна!

Къде си сега, кой знае как си
Къде си сега, как издържаш
без да имаш, това което обичаш
и без да обичаш, това което имаш

Знаеш ли Анна, писано ни бе да се срещнем
какво да знаят, как да го знаят другите
еднакви на възраст млади влюбени
Помниш ли ?
Милиони моменти, моменти дето все намаляват с времето.
Така както някои ги ограбват изпод очите ни всеки ден.

Напразно се опитвам да ги задържа, напразно
движат се бързо и изчезват в широкото море
Толкова години минаха
Не нося вече училищната си униформа
Трудно ми е да свикна с този скъп костюм
Не мразя парите но и не ми харесват много, много.

Mozart requiem, Agnus Dei, yesterday,

Довечера ще дойда в първия ти сън
Не остарявай Анна, не остарявай
излъжи мъжа си, скъсай поканата и отмени вечерята
Докосни ме както някога
с коляното си - под масата.

Довечера Анна, довечера
в най-хубавия хотел
в първия ти сън
Кураж Анна!

Къде си сега, кой знае как си
Къде си сега, как издържаш
без да имаш, това което обичаш
и без да обичаш, това което имаш

Не остарявай Анна, не остарявай
защото няма да имам вече никого и нищо
което да ме държи млад
сам продължавам да стоя тук
въпреки, че пак започна да вали
така, както винаги вали по островите през Октомври

Помниш ли ? Морето като графит
и небето като гранит
далечни, разбъркани гласове
Гласът на майката, на приятеля на дъщерята на брат ми
на влюбените, на сирената от кораба ми
бели дрехи - набързо събрани
малко преди да завали
с тях изчезна и светлината
една кратка разходка
пак там - близо до морето
и след това - край, край.
Кураж Анна!

Къде си сега, кой знае как си
Къде си сега, как издържаш
без да имаш, това което обичаш
и без да обичаш, това което имаш

Κάνε κουράγιο Άννα, πάλεψε τα χρόνια,
Άννα μου με τις αλλιώτικες συνήθειες
τις αλλιώτικες κινήσεις, είχες πολύ καλούς τρόπους, φαινόταν ότι ήσουν από
άλλο κόσμο, όμως εσύ πάντα έκανες ότι μπορούσες για να μην το δείχνεις, δεν
περιφρονούσες τη φτώχεια, αλλά ούτε σε γοήτευε ιδιαίτερα, όλα σε σένα ήταν
διαφορετικά

Το δωμάτιό σου με τα σπάνια αντικείμενα, τα γράμματα, τα δώρα σου, σίγουρα
είχες καλύτερο γούστο από μένα, ερχόσουν και μ’ έβρισκες, το κρεβάτι, το
στήθος σου, Άννα μικρή πρόστυχη κυρία
Και κάτω απ’ τα παράθυρα, βρεγμένος δρόμος, ο ήχος του τρένου, το σούρουπο
και το δωμάτιό μου Άννα κρεμασμένο στον αέρα, σαν πορτοκάλι, κάνε κουράγιο
Άννα

Που να ‘σαι τώρα, ποιος ξέρει πως περνάς
Που να ‘σαι τώρα, αχ πως αντέχεις
Χωρίς να έχεις, αυτό που αγαπάς
Και δίχως ν’ αγαπάς, αυτό που έχεις

Ξέρεις Άννα εμείς οι δυο, ήταν γραφτό να συναντηθούμε, τι να ξέρουν, πως
μπορούν να ξέρουν οι άλλοι, συνομήλικη μικρή ερωμένη, θυμάσαι, εκατομμύρια
στιγμές, στιγμές που όσο πάνε και λιγοστεύουν, έτσι όπως κάποιοι τις λεηλατούν
μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα, άδικα παλεύω να τις κρατήσω, άδικα, κυλάνε
βουβά και φεύγουν, ως τη μεγάλη θάλασσα, πέρασαν τόσα χρόνια, δεν φοράω πια το
φοιτητικό μου μπουφάν, και δυσκολεύομαι να συνηθίσω αυτό το καλοραμμένο
κουστούμι, δεν περιφρονώ το χρήμα, αλλά ούτε με γοητεύει ιδιαίτερα, Mozart
requiem, Agnus Dei, yesterday,

απόψε θα ‘ρθω στο πρώτο σου όνειρο, μη γεράσεις
Άννα, μη γεράσεις, πες ψέματα στον άντρα σου, σκίσε την πρόσκληση ή ακύρωσε το
δείπνο, ακούμπησε με όπως τότε με το γόνατό σου κάτω από το τραπέζι, απόψε
Άννα, στο καλύτερο ξενοδοχείο, απόψε, στο πρώτο σου όνειρο, κάνε κουράγιο Άννα

Που να ‘σαι τώρα, ποιος ξέρει πως περνάς
Που να ‘σαι τώρα, αχ πως αντέχεις
Χωρίς να έχεις, αυτό που αγαπάς
Και δίχως ν’ αγαπάς, αυτό που έχεις

Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις, γιατί δεν θα έχω πια κανέναν και τίποτα να με
κρατήσει νέο, μόνος μου επιμένω ακόμα εδώ, παρόλο που άρχισε πάλι να βρέχει
έτσι όπως βρέχει πάντα στα νησιά Οκτώβρη μήνα, θυμάσαι, θάλασσα μολύβι, κι ο
ουρανός από πεύκα, απόμακρες ανάκατες φωνές, η φωνή της μητέρας, του φίλου
της κόρης του αδελφού, της ερωμένης, της σειρήνας του πλοίου μου, ρούχα λευκά
βιαστικά μαζεμένα, λίγο πριν την βροχή, μαζί τους χάθηκε και το φως, ένας
σύντομος περίπατος, ακόμα εκεί δίπλα στη θάλασσα, κι ύστερα τέλος, τέλος, κάνε
κουράγιο Άννα
Που να ‘σαι τώρα, ποιος ξέρει πως περνάς
Που να ‘σαι τώρα, αχ πως αντέχεις
Χωρίς να έχεις, αυτό που αγαπάς
Και δίχως ν’ αγαπάς, αυτό που έχεις
Κάνε κουράγιο Άννα